Antwoad

’t Is noen e joar jeleie. D’r Jean kroog  tillefoon van ing vrundin va lang jeleie. ’t Milly. E jesjprieëch uvver krankheet. Nit mieë besser weëde. Het wool nog ins ing kier mit hem kalle. Uvver wat jeweë is. En vuural wat kome jeet. Heë kluret de wöad mit dank, mit vertrouwe. Jejaose i bilder van ónendliegheet. An d’r rank van de zieë. Boave óp inne hoeëje berg. Ing sjterenaat.
Dat hant ze kanne dele. ’t Milly en d’r Jean. Het noom ze mit. Vuur ’t moment van absjied. En deë daag koam al flot.
Jenauw wie vurriegs joar sjteet e vuur de vinster. Kiekt eroes en óch noen is ’t inne reëne daag. ’t Sjilderij dat heë doe moalet, hat e bij de vinster jezatsd. ’t Bild van absjied sjpeielt in de roet. Kluurt de drupe reën. Roetsje langs de vinster. ’t Jezich van ’t Milly jlietsert óp de roet. An duur leuft ing vrauw verbij. In ing hank d’r sjirm en de anger d’r tillefoon. D’r Jean drieënt ziech um. Leuft  noa ziene tillefoon. Lekt ing hank dróp.
‘Nuuks endert ziech. Bliet i bilder. Va kuunsler. Mieë wie vroag. Jans ‘t antwoad.’ Kiekt nog ins noa de vinster. Jeet noa de pienzele en de verf.
‘Joa jans ’t antwoad. Dat sjtimt. Sjtrich vuur sjtrich. Intsieg. De waal.’
D’r tillefoon likt óp d’r dusj. ’t Milly klinkt. Jenauw wie vurriegs joar en alle joare. In de lies va jeveul.