Zeën

In d’r mörje is ’t nog frisj. Da zunt de banke leëg. Evver in d’r middieg kome ze mit en mit. De manslu va de bank. D’r Karl en d’r Dris zunt de ieëtsjte. Ze vräue ziech uvver ’t weer. Sjtrak bloa loeët. Vrugjoar temperatoere. En jenisse de blomme an de lampepöal. Ze hant ze noa de ieshillieje tsezame mit de anger manslu ópjehange. D’r nieëkste deë kunt, is d’r Lei. Heë sjtikt ing hank óp. Ze jrusse ziech.
‘Doe bis jenauw deë bekankde mit diene naam,’ zeët d’r Karl.
D’r Lei kiekt ‘m vroagend aa.
‘Wiezoeë?’
‘Wat wiezoeë? D’r paus. Deë hitsjt doch óch Lei.’
Noen sjitkt e óch de anger hank óp.
‘Da zeën iech uuch mit inne sjunne mörje.’
Heë zetst ziech d’rbij. An de anger zie van de sjtroas kunt d’r Joeëzef kótterbij. Heë hat ing jiskan bij ziech um de blomme an de lampepöal wasser tse jeëve. Uvver de sjouwer dreëgt e ing trapledder.
‘Doa kunt nog inne paus,’ ruft  d’r Dris.
D’r Joeëzef sjtikt d’r waeg uvver.
‘Wie meens te?’
‘D’r inne zeënt ós en doe zeëns de blomme.’
D’r Karl sjtikt noen de heng óp.
‘Ao joa, dat wuer jet. D’r Joeëzef paus. Joep d’r ieëtsjte. Weltwied bekankd.’
D’r Joeëzef leuft durch. Heë sjud ins mit d’r kop.
‘Joep d’r ieëtsjte.’
Heë fleut e sjtreufje. ’t Klinkt wie inne sjlajer.