Antwoad

’t Vurriegs joar zate de lu oes d’r trengel al.
‘Is dat ’t nieëks joar óch werm?’
’t Hauw hön jód jevalle. Inne oavend mit kuunsler. Ze zate ’t nit alling, ze jove de lu óch ’t jeveul zelver inne kuunsler tse zieë. Um dat tse dele. Oes respek vuur de aad en wies. Vuur lu die zörg han vuur ee. Dat tseje mit moale, sjpraeche, zinge.
D’r Jean hauw dat d’r Allewies, ziene sjoeëlkammeraad va vruier losse wisse. Deë hauw vurriegs joar de nuedieje kuunsler verzammeld um hun koens tse tseje an de lu oes d’r trengel van d’r Jean. ’t Antwoad va d’r Allewies woar duudlieg.
‘Zicher kome vier. De tsiet va hu ste daags vroagt um e antwoad óp al deë miensje jewald.’
En ze zunt kome. Óch de lu oes d’r trengel. Ze veule ziech jód d’rbij. Jenauw wie ’t vurriegs joar e paar waeche vuur de Oeëstere. Inne oavend ‘t vrugjoar tse losse bluie. Mit hofnoeng óp d’r zommer. An d’r sjloes van d’r projram sjtunt de lu óp en klatsje.
D’r Alwien vroagt an hön: ‘Nieëks joar werm?’ 
‘Joa,’ klinkt ‘t wie oes inne mónk.
‘Jenauw wie de Oeëstere.’