Mónk-ekke

Doa zitse ze werm. De tswai breur. An d’r kuchedusj. Mit e jroeës papier en viltsjtifte. Midde dróp de flesj en de tswai jleës-jer. ’t Is zoeë wied. De aintseljengere besjpraeche de iedeje vuur d’r óptsóg. D’r Allewies sjrieft als ieëtsjte. E woad. ‘Tramphaan’. D’r Jean kiekt ‘m aa.
‘Da zunt vier flot veëdieg broor. Vier broeche mar ing letter tse endere. Ing kloar pruuk mit inne hanekamp. En de mónk-ekke eraaf.’
‘Joa Jean, en d’r angere mit de mónk-ekke eróp. Um tse laache.’
Dat letste sjrieft d’r Jean óp, ‘laache.’
Tswai wöad hant ze. D’r Allewies pakt ziech werm d’r viltsjtift. Sjtreeft d’r tramphaan durch.
‘Vings te nit Jean dat vier mósse laache?’
‘Joa, broor. Me huet ’t jenóg zage. ‘Vier hant sjleëte tsiete’. ‘
‘Joa, en wie dökser me ’t huet. Wie mieë me dinkt dat ’t sjleët jeet.’
Wie oes inne mónk klinkt durch de kuche. ‘Losse vier ins laache.’
 En noen zinge ze d’rbij . De jleës-jer jevöld. ‘Losse vier ins laache. Laache is…..’ ,ze sjtoeëse aa… ‘jezóndheet’.’
Zoeë zalle ze noa d’r óptsóg joa. Mit e sjild en zingend. ’Losse vier ins laache, laache is jezónk’. Dat zinge ze nog ins. Noen ’t janse lidje. Dansend rónk d’r dusj. An d’r sjloes kan d’r Allewies ’t nit losse. Heë krieënt wie inne haan. En ruft ‘tramphaan’. Nog ing kier. Noen va de ‘a’ ing ‘u’. Die sjpas haode ze vuur ziechzelver. Wie dan óch. Mit de mónk-ekke eróp.