Um
(roeë wies: Um)

E paar moal hat e rónk d’r dusj jelofe. Da bliet e sjtoa, d’r Joeëhan. ’t Lieza bekiekt ’t ziech vanoes de kuche.
‘Wat bis te mar ónrui-ieg? Loof ins angesjerum.’
Dat deed e. Heë zingt noen d’rbij: ‘En umme num.’ Noa e paar moal bliet e sjtoa.
‘’t Jeet dróp aa, Lies. Ejaal wie. Zoeë erum of angesjerum. ’
‘Miene leve man, dat doert nog jet.‘
‘Iech kan doch alvas de doeëze va d’r zölder hoale.’
‘Nuuks d’rva, da sjtunt die hei al jet waeche in jen hoes.’
‘Óch nit de lampekap?’
‘Die zetst doe doch ieësj mit d’r Vasteloavend óp d’r kop.’
‘Iech kan ze doch al jet aafsjtubbe.’
‘Dat kan wade Joeëhan. Vier hant de tsiet.’
Dat letste bringt hem óp e iedee. De tsiet. Oes de kas holt e ziech ing res van ’t krispapier. Rolt ’t óp d’r dusj oes. An ing zie zetst e ing vaas. An de  anger zie lekt heë e bóch. Zoeëdat ’t papier nit tseruk rolt.
‘Joeëhan, vuur d’r Vasteloavend is ’t tse vrug. Evver vuur de Krismes tse sjpieë.’
Heë zeët nuuks. Oes ’t sjaos pakt e jet kluurpotlued. Drieënt ’t papier angesjerum. Óch noen zingt e: ‘umme num.’ Heë moalt ing jroeëse hank. En röngs-jer. Die weëde durch de hank oes-jesjträud. Dat maat ’t Lieza nuisjierieg. ’t Kunt ins oes de kuche.
‘Wat mós dat weëde?’
In ee röngs-je sjrieft heë ’t tsiefer ‘ee’.
‘Sjnaps te ’t Lies?’
Dat kiekt alling mar ins en sjwiegt. D’r Joeëhan tselt helóp de rönker. Bis ach-entswantsieg.
‘Noen da? Wat is ‘t hu? D’r ieëtsjte fibberwaar! Nog ach-entswantisieg daag. En da is ’t zoeëwied. Dat is zoeëjet wie d’r Adventskalender. Inne Vasteloavendskalender.’
Mit jroeëse lettere sjieft e drónger: ‘’t Jeet dróp aa’.
Heë hingt ’t papier óp de ieskasduur.
‘Lies doe darfs mörje de tswai dri sjrieve. Zoeë dunt vier dat. Umme num.’
’t Lieza kan d’r laach nit ihoade. ’t Sjud ins mit d’r kop. Mit diech han iech miech noeëts verveld.’
‘En iech nit mit diech. Umme num’.
Dat zinge ze tsezame.