Poefel
 

’t Hoes völt ziech lanksaam mit d’r jeróch van öal. ’t Vingt aa in de kuche. De ieëtsjte poefele in d’r kessel. Verklure va wies noa broen. Absjied van e joar. Jebakke van e nuit. ’t Deeg raest ziech um tse reze. ’t Jroeëse moment van d’r Joeëhan. De kuche van ’t Lieza is noen zie riech.
‘’t Jeheem va miene deeg is d’r kloetsj beer wat dri jeet,’ zeët d’r Joeëhan.
‘Joa, man,’ laacht ’t Lieza, ’en de res va de flesj is vuur diech.’
‘Wie ’t ziech jehuet bij tradietsiejoeëne, Lies. Wat jód is móts te behaode.’
‘En kan ziech óch endere, Joeëhan.’
‘Ao joa, mar nit hu.’
Ze duie ziech ins. ’t Lieza en d’r Joeëhan. D’r jesjmak va feste kenne ze wal, die tswai. E joar rónk. En hu d’r sjloes en d’r bejin inee. Mit d’r jeróch va poefele. Dat dele ze jeer. Mit de lu bij hön rónks-erum. De rolsjleëg eróp. De jardienge an zie jesjaove. De vräud sjtroalt mit d’r sjien va de krislempjer eroes. De duur óp vuur weë ’t wil jenisse. Doa zunt poefele jenóg. Tsezame d’r jesjmak jenisse van e jelukzieëlieg nuijoar. De duur wied óp. Poefele um tse verbinge.
’t Hoes van ’t Lieza en d’r Joeëhan. Ze kieke ziech aa.
‘Mieng poefel,’ zeët d’r Joeëhan.
‘Miene kloetsj, ’laacht ’t Lieza.