Kirkhof

’t Vurriegs joar jebroechete ze ’m vuur ’t ieëtsjt. Inne brenner teëje ’t ónkroed op d’r kirkhof. De manslu va de bank zunt de daag vuur Allerhillieje werm vertroane. In d’r jaad va d’r troer. En óch e jeveul va vräud. Um d’r letste jrós tse losse leëve. An al die lu die doa bejrave zunt. Die ze perzeunlieg jekank hant. D’r kirkhof zal zóndieg ópjefrisjd zieë. Oane ónkroed.
Noen huet me ’t broeze va d’r brenner. ’t Sjoefele en  raeche. Jidderinne jet vuur ziech. Mit eje jedanke uvver ‘t leëve. En bij de doeë. Bis d’r kaffe mit jet d’rbij in ’t zeëltje van de kirch.
Hön vrauwlu sjudde de tasse i. Dat dunt ze jeer. De sjtimme zunt werm tse hure. En da weëd óch werm jelaachd. Uvver d’r daag va hu en mörje. D’r Dris is wie ummer d’r ieëtsjte mit inne kwinksjlaag.
‘Zouw iech ’t nieëks joar d’r tusje ligke, verjaes nit miech ing tas bij mie jraaf tse bringe.’
D’r Al jieët ummer jeer antwoad. 
‘Da han iech doch lever inne sjnaps.’
Oes inne mónk klinkt: ‘Jezóndheet!’
En doa vräue zie ziech óp. D’r komende zóndieg mit de noabersjaf en de harmonie óp d’r kirkhof. Doanoa in de auw sjoeël ee pitsje. Dat zeët d’r Al óch.
‘E sjtervens jód iedee.’