Sjevemet leëft

Va wieds kan me ’t al zieë. Ing voeëjelsjtang. Um ziech tse treffe. Vuur de koeëjele is inne bak. Vuur de lu ’t jraas. Bedekt ing koel. In inne kraag va beum. Woava rouw oessjtroalt. Umermt ing verzamloeng va veraine. Ze tseje ziech. Versjikke ing iladoeng.
‘Kóm, don mit. In de wermde van ós veraine.’
Inne middieg mit moezieker, zengere, sjportler. De zon kótbij de huegde herfs. Wermt de jes oes. Um ziech tse vertselle. Lu oes de noabersjaf en d’r boese. Zoeëjaar va wied voet kome ze nog ins. Noa ’t vruiere van oeëts oes hön leëve. Hön jesjiechtens tse dele. Allenäu ónger ’t motto: Sjevemet leëft.
Zoeë klinkt ’t óch al vrug in d’r middieg. De tuen van ing klarinet. Erinneroenge werm. Óch jet va melancholie. Mit ing sjtim die sjprikt uvver verbóngeheet va noen. Lettere keure jemuud. Leëvensweëd. Um va tse dreume. Zingt ing vräud bringende jong vrauw. Heur klanke vermiesje ziech mit koersjtimme. Ze sjlunt brugke.
De koel endert ziech in inne kómp va jebórjeheet. Ing alm um noa óp waeg tse joa. Tse blieve i sjtiemoeng. Jraas jreun. Natoer jezeënd. E fes um aa tse sjtoeëse. Óp ós allenäu. Um tse danse.
Joa óp ing alm. Zommer sjloes. D’r herfswaeg eraaf. Mit e mariablumpje óp d’r jas. Nieëks joar kome vier werm. De alm eróp. Leëvend vroeë. Sjevemet.