Fes

An duur likt d’r krisboom óp d’r sjtoep. D’r Wiel bekiekt ’t ziech ins va hinge de vinster. Hu weëde de beum ópjehold. ’t Is vruuskaod. Ing sjtroalende zon an inne bloa himmel. ’t Bertie kunt neëver ‘m sjtoa.
‘Wat bis te diech an ’t bekieke? D’r boom?’
‘Deë hat zieng tsiet jehad. Nae, de kloar loeët. Dat kluresjpel. Dat is van langere doer.’
‘Is wal nit ummer tse zieë, Wiel. Zicher de letste tsiet mit al deë reën.’
Heë sjtaart nog ummer eróp.
‘Doa mós doch jet in de loeët hange. Um tse preuve.’
‘Wits te wat iech preuf? Doe has werm zin in e fes.’
D’r Wiel bekiekt ‘m ziech ins. ‘t Bertie laacht.
‘En iech dink dat jet jeet passere.’
‘Passere Bertie? Zalle vier e sjtuk sjpatsere?’
Ze dunt ziech d’r jas aa. Sjalle um en mutsje óp. Mit zoeë weer veule ze ziech sjteeriech. I sjrit van de natoer. Doa e deel va tse zieë.  In sjtilte jenisse ze. Wöad hant ze kóm nuedieg. Óp d’r tserukwaeg zeët d’r Wiel jet.
‘’t Nieëkste fes lieët nit óp ziech wade. Dat wingt diech aa. Um ziech tse vräue.’
En dat dunt ze óch wen ze in de wermde va heem zunt. Joa, ‘t nieëkste fes. Dat zal jet weëde. Um ziech tse vräue.