Sjtere

’t Is werm meuglieg. Noa ’t tejater. In de corona-joare hat ’t jefeld. D’r krisprojram. Alle sjteul zunt bezatsd. Weë ing moal d’rbij is jeweë, bliet kome. ’t Is zoeë herkenbaar. Kingertsiet bis noen. Vräue wie dan óch. ’t Is bauw krismes. Zoeë heesjt óch d’r projram. Vuurvräud. I laache. I zinge. I betrókkeheet.
D’r pap is mit zieng döatesj óch werm d’rbij. Ze jenisse de erinneroeng. Boave de buun hange sjtere. D’r pap dinkt tseruk an zieng kingertsiet. Vuur de ieëtsjte moal noa de naatsmaes. Heë lofet an de hank va ziene pap. Ze kiekete noa d’r sjterehimmel. Ziene pap wiezet eróp.
‘Doa zunt mieë sjtere wie lu zunt. Zuk diech mar inne oes.’
En dat hat e jedoa. Mennieje oavend hat e eróp jekiekd. Noa de sjtere. Ze koame kótterbij. Bis ze leëvend woeëte i miensje. En in d’r jank van de tsiet de miensje werm sjtere woeëte.
Heë kiekt noa de sjtere in ’t tejater boave de buun.
‘Iech zuk miech inne oes. Inne sjteer deë miensj bliet.’
Heë zeët ’t nog ins. Jet heller. Hel jenóg vuur de oere van de döatesj. Heë zitst tusje ze i. Ze pakke hem vas.
’t Ee zeët teëje ’t angert: ‘Inne diechter.’
‘Joa,’ zeët ’t angert. ‘Inne sjteer.’
Mit inne laach va binnevräud, kieke ze noa de buun. Inne laach deë past bij d’r projram. Ze neëme deë laach mit noa heem. Woa de veer keëtse brenne.
Inne sjtere-oavend. Bauw krismes.