Muus-jer

Ze haode ’t in iere. De joaresfester. D’r haodvas in de tsiet. Vuur de manslu van de bank is ’t e treffe. Jemindlieg is dat bij de bank. Evver bij de fester is ’t e bezónger moment in ’t joar. Ing vruet an d’r krans van de tsiet. Hu d’r kirkhof. Doa kome ze bijenee. Ze neëme ‘m óngerhengs. Da ziet e zóndieg mit Allerhillieje faierlieg oes. ’t Fes van de erinneroeng. Zoeëvöal bekankde vuur hön. Bejrave in d’r jaad van ónendliegheet. Jans mit jedanke an al die lu wirke ze in alle rouw óp d’r kirkhof. Doa weëd óch inne sjlaag jelaachd. Wat nit mieë is, leëft zoeë wieër. De vrauwlu kome aalofe mit kanne kaffe en ing does plets-jer. D’r Karl is d’r ieëtsjte deë ’t ziet. Heë sjtelt ziech reët.
‘Jonge doa kunt ós paus.’
D’r Dris lekt de sjoefel óppen eëd.
‘Weë ’t ieëtsjte doa is.’
Mit inne laach in ’t jezich, lofe ze hinger ‘m aa. Bij de kirchmoer sjtunt jet sjteul. Sjun in de zon. De vrauwlu sjudde de tasse i. De vrauw van d’r Zef hat de doeës mit de plets-jer i jen heng.
‘Wat dinkt uur, dat hei i zitst?’
Jinne zeët jet. Ze maat de doeës óp. Besjute mit muus-jer. Rozza en bloa durchjee.
De manslu kieke heur sjtauend aa.
‘Iech hoeët ’t dizze mörje. ’t Marij hat e kinke. Ingel, hitsjt ‘t. Iech hauw nog jet reste muus-jer heem in de kas sjtoa. De besjute han iech van ’t Tilde, de noabervrauw kraeje.’
‘Ao wat sjun,’ klinkt ’t vroeë.
E jeboertsfes óp d’r kirkhof. Mit muus-jer i mieëdere klure. Leëvensech.’t Sjmaacht!