Blomme

In dis tsiet fietse óp zóndiegmörje betseechent wade of umvare. En dat deed d’r Hannes jeer. ’t Is de tsiet va protsessiejoeëne. In alle herjodsvrugde ziet heë lu an jang mit tsere. Vuur de brónk. Heë nimt noen inne aafsjlaag deë heë angesj in ’t noajoar fietst. D’r waeg noa d’r boerehof woa heë in d’r herfs eppel jelt. Went e durch de dörpssjtroas vieët, ziet e blomme. Bij vuurdure. Oes brivvebusse sjtaeche. Óp jraasplaie ligke. E sjtuk wieër ziet e ‘m. D’r boer van de eppel. Heë vieët óp inne bakfiets woa-i nog jet blomme ligke. Ze jrusse ziech hatslieg.
‘De eppel mósse wade,’ laacht d’r boer.
Óch d’r Hannes laacht.
‘Iech zien ‘t. ’t Zunt noen blomme.’
D’r boer hilt de bee sjtil.
‘Joa, iech zieën ze in d’r tsiet in de wei neëver ’t oes. Noen sjtunt ze vol i blui. Iech kan ze oesdele. Sjenke.’
Heë waad effe.
‘Iech zien ’t an diech. Doe vroags diech aaf. Wie kunt e d’rbij?’
D’r Hannes sjud d’r kop.
‘Nae dat zaan iech nit. Bij d’r boer van d’r hof ‘Tsevreie’ is ’t besjtimd jet bezóngesj.’
‘Kiek,’ zeët e, ‘blomme hant inne wónsj. Los ós bluie. En dat don iech. Um ze tse dele. Ze sjpraeche de sjproach van de leefde. En dat is alles. Leefde. Zoeë sjterk. Sjterker wie doeëd.’
D’r boer jieët d’r Hannes ing blom en vieët wieër.
‘Bis ’t noajoar.’
D’r Hannes kiekt ‘m noa. Sjtikt de blom in d’r fietstrieko. In ’t nieëkste dörp huet e de harmonie. De klanke drage die ing zin in d’r kop van d’r Hannes. ‘Sjterker wie doeëd.’ Heë waad óp de harmonie. Vieët nit um. Die ing zin lieët ‘m sjtoa.
Blommesjproach. Angs verbij.