‘J’

Ze hant ziech werm ins aafjekald. De manslu van de bank. Jemindlieg zitse ze doa jet sjtonde bijenee. Evver in de winktertsiet is ‘t doa tse kaod vuur. Ze uvverlegke waal. Mar ejentlieg dunt ze jenauw ’t nemlieje wie de anger joare. Noa de krib óprume bij d’r kirchplai, kome noen de klone an de lampepöal. Um tsing oer ’t mörjens sjtunt ze bijenee.
‘Wen vier wermkussens häue, kanke vier ós óp de banke zetse,’ zeët d’r Andris.
D’r Karl sjud d’r kop.
‘Los ’t zieë. Da kunt ós d’r sjwaam oes de oere. En vange vier aa tse fleute.’
‘Bij diech doch nit, doe oes-jekaochde,’ ruft d’r Andris.
Ze laache ins hatslieg. Dizze middieg junt za aavange. Mit ledder, kaar en kloonsköp. Zoeë endert ’t dörp ziech lanksaam.
Bij d’r wieët an d’r kirchplai hingt e sjild an d’r jieëvel. ’t Woad ‘quarantaine’ hat e durchjesjtreefd. D’r boave sjtrieft e i roeë en wies: ‘i de wólke’. De manslu van de bank melde ziech al bij hem aa. Vuur inne sjprietstoer.
‘Mit drei J’s,’ zeët d’r Andris.
D’r Karl wil nit hinger blieve. ‘
En de veerde ‘J’ va ‘Jef ós ee’.  
D’r Andris kiekt ‘m ins aa.
‘Doe bis doch jinne oes-jekaochde.’
Sjpas hant ze. De sjtiemmoeg van de bank. Jenauw ’t nemlieje wie de anger joare.
‘Jezóndheet,’ róffe ze.
Nog ing ‘J’.