Doef

Vurrieje waech varete ze nog mit d’r tsóg noa ’t tejater. Noen zitse ze werm in d’r tsóg. ’t Bertie en d’r Wiel. Ze sjtieje tswai sjtations ieëder oes wie doe. Mit e anger jemuud. Sjwiejend lofe ze neëveree. Sjtaeche inne jroeëse verkierswaeg uvver. Mit villa’s oes vruiere tsiet. In ing hat de verjangeheet ing plaatsj kraeje. Doa truft me ziech um absjied tse kanne neëme. Zoeë óch ’t Bertie en d’r Wiel. D’r letste jrós vuur e broar van ’t Bertie. Aafjelofe zóndieg hat ’t hem nog jebeld. Vuur ziene jeboerts-daag. Een-ennuuntsieg. ’t Zouw d’r letste weëde. Zoeë vólt heë ’t óch.
‘D’r Herjod kan miech kome hoale.’
In e hoes va rouw klinkt hönne adieë. Mit wöad, moeziek en bilder jeet nog ee moal zieë leëve verbij. ’t Bertie veult nog zieng hank. Als kink sjpatseret het mit zie jroeëse broar. Zoeë vertrouwd. Dórf wal ins ing va zieng doeve vashaode. Loos ze oes de heng vleie. Noa d’r rank van ’t daach. Doa bloof ze ing tsiet zitse. Het winket noa de doef. Noen is e zelver oes-jevloage.
Ing tsiet zunt ze nog bijenee. De famillieë en bekankde. In dat jroeëse hoes. Vuur hön e palies van erinneroenge. Mit dat jeveul junt ze werm noa heem.
‘Vier zient en hure ós,’ zage ze teëjenee.
’t Biela kiekt an duur eróp. Noa d’r rank van ’t daach. I jedanke sjtikt het ing hank óp.
Langs d’r leëvenswaeg jieët ’t wal ummer e hoes. Um tse lande. Um oes tse vleie.