Kaat

Ing kaat likt in de brivvebus. D’r Wiel jeet d’rmit noa ’t tsimmer. Heë leëst ze helop. ’t Bertie loestert.
‘jidder miensj zie leëve ing jesjiechte,
i bilder mit sjpraechwólke,
ze verklure i joare, verbleeche i de tsiet,
de wöad verdampe i wólke
ze drieve diech mit’
‘Va wem is die kaat, Wiel?’
‘Van d’r Loedwieg. Inne oes de klas va vruier. Iech han diech doch wal ins va hem vertseld. Deë sjrievet lidjer. En is noa de sjoeëltsiet de welt i-jetrókke.’
Heë lieët ’t Bertie de kaat zieë.
‘Vanoes Frankriech. Inne jrós oes de Provence sjteet dróp.’
‘Wieër nuuks?’
‘Nae Bertie. Dat is jenauw d’r Loedwieg zoeëwie iech ‘m va vruier ken. Óp ing bezóngere maneer jet wille zage.’
‘Sjteet e adres d’rbij?’
‘Nae.’
‘Da kans te ‘m nit tseruk sjrieve.’
‘I jedanke Bertie. Jans i d’r zin van d’r Loedwieg.’
D’r Wiel deed ziech d’r jas aa.
‘Iech loof e sjtuk.’
Heë leuft e paar sjtroase durch. Bij inne plai sjteet ing moer. D’r Wiel zetst ziech dróp. ’t Is de auw sjoeëlmoer. De sjoeël is aafjebraoche. De moer is blieve sjtoa. Ing tsiet bliet d’r Wiel zitse. Zieng heng sjtutse neëver ziech óp de moer. Mit de sjting va vruier. Oes ing tsiet die noeëts verbij jeet. Inne jrós van de moer vuur ziene sjoeëlkammeraad. Heë kiekt eróp. Wölke drieve verbij.
‘Loedwieg’.