Ies

Indlieg jet van ing zommerlieje waech. Me bemerkt ’t tsefort. In d’r sjpieëljaad is mieë bedrief. Kinger mit hön eldere. Dis joar zunt jenauw wie ’t vurriegs joar mieë lu heem  blaeve in de vakans. Óch óp de bank is mieë tse hure en tse zieë.
‘D’r zommer hat óch Corona. Is óch óp sjlaos,’ zeët d’r Dris.
Jinne deë doa jet óp zeët. Heë verzukt ’t nog ins.
‘Wie zouw iech zage? Wie mós iech oes de wöad kome? Wie mós me d’r zommer neume? ’
’t Bliet sjtil bis d’r Karl d’r mónk óp deed.
‘Doa jeet ‘t nit um. Nit um wöad. ’t Jeet um ‘t beleëve. Wat kan me mit de tsiet doeë? Ós tsiet. De dieng. De mieng.’
D’r Al kuumt ins.
‘Jonge weëd ’t nit jet tse sjwoar. Hod ’t ainfach. Doa likt van al hinger ós. Winniejer vuur ós.’
‘Joa Al,’ zeët d’r Karl. ‘En dat allenäu maache vier zelver. Wat hinger en vuur ós likt. En die bilder kluurt jidder vuur ziechzelver i. Óp zieng aad en wies.’
Ing tsiet bliet ’t sjtil óp de bank. Da nimt d’r Dris werm ’t woad.
‘Zies te noen wat zoene zommer los maat?’
‘Dat zeës te jód,’ laacht d’r Al. ‘Los maat. ’t Sjlaos óp. En dat bliet zoeë. I blieve. I zieë’.
D’r Al kuumt nog ins.
‘Sjwoar wöad.’
An de uvverzie lofe ing mam en inne pap verbij. E kink kunt d’r hinger ’t Lekt an e ies. D’r opa d’rneëver. Heë sjtroalt. E bild i de tsiet. Um tse blieve. E ies in de tsiet van opa en klingking. Sjmiltst in erineroeng.