Ieëtsjte waech

De ieëtsjte waech van ’t nuijoar zitst dróp. Silvester woar e fes va binne. Alling ’t vuurwerk nit. Dat woar an duur. De Dreikönneke zoog me óch nit. Die zunt i quarantaine. En d’r nuie prins bliet bij d’r auwe.
De doeëze mit de kriszaachens völle ziech werm. Junt in de kas oane ’t krisvieres. Tsezame drage ’t Lieza en d’r Joeëhan ze eróp. Noa d’r zölder. Neëver die van d’r vasteloavend. Ze kieke ins d’rhin.
‘’t Vaccin vuur de sjpas,’ zeët ’t Lieza.
‘Joa Lies, tsezame junt vier in d’r bubble. De wólk va vräud.’
‘Losse vier nog mar effe wade, Joeëhan. D’r zin mós nog kome.’
Ze junt eraaf. Ze kieke ins rónk in ’t tsimmer. ’t Is zoeë leëg. ’t Lieza sjuuft nog jet blommepöt reët óp de vinsterbank. D’r Joeëhan fleut e sjtreufje. Leuft van oes ’t tsimmer noa de kuche. Drieënt ziech bij de duur um.
‘D’r zin van d’r ónzin bliet.’
‘Joa, man. Doe has reët. Deë jeët noeëts voet. Mar losse vier nog effe wade.’
‘Zicher wade vier. Bis mörje besjtimd. Mar nit langer. De vasteloavend vilt nit zoeë sjpieë dis joar.’
’t Lieza kroamt nog jet de meubele in ’t tsimmer. In de kuche zingt d’r Joeëhan jet van engele en dansmariesjer, preziedente en klone. Leëve d’r ónzin.