Sandale

Nog e paar waeche zommer. Mit jet werm daag. Um noa tse jenisse. D’r herfs is óngerweëgs. ’t Lies en d’r Joeëhan wille nog inne daag dróp oes joa. Doarum zunt ze al vrug in ’t jroeës jesjef. D’r Joeëhan duit de kaar. Bliet sjtoa. ’t Lies drieënt ziech um.
‘Woa bliets te?’
‘Dat is doch nit tse jeleuve. Koom ins kieke.’
Heë wiest noa inne kroam mit sjnuuts en angere zaachens vuur d’r Tsinterkloas. ‘Sjnaps te zoeëjet Lies. Noen al.’
Óp e jroeës sjild sjteet. ‘De schoen zetten.’
Heë wiest noa zieng sjong.
‘Wie mós iech dat doeë mit de sandale. Doa rolt d’r sjnuuts oes.’
Ze laache ins en sjudde d’r kop. Bij de kassa sjteet vuur hön ing vrauw óp sjlippere. ‘Zetst uur óch d’r sjong óp,’ zeët d’r Joeëhan.  
De vrauw jrielaacht.
‘Die hant ze hei nit mieë nui óp d’r krisboom.’
'Krisboom, mevrauw doa is ’t óch tse vrug vuur.’
‘Uur hat reët. Losse vier d’r zommer mar nog effe jenisse.’
En dat dunt ze. An duur sjeeft d’r Joeëhan e bis-je.
‘Doe truks mit e bee.’
‘Lies, iech jeleuf dat iech al jet in d’r sjong han.’
‘Koom Joeëhan. Los ós mar bij de tsiet blieve.’
Ze lofe wieër. ’t Jroeëse jesjef losse ze hinger ziech. In hön eje tsiet.