Dank

D’r Hannes vertrukt óp d’r fiets. Zoeë vrug is in de noabersjaf koom inne ónger-weëgs. Went e evver e sjtuk wieër is, endert ziech dat. ’t Wirkverkier kunt óp jank. D’r Hannes weest zieng weëg tse vinge. Woa de rouw hem kan umerme. Inne mörje lang. Jód vuur ’t jeveul. De res van d’r daag.
Óp d’r ek van de sjtroas sjtunt inne man en ing vrauw. Ze woeëne e paar sjtroase wieër. Heë jrust ze. ’t Annelies en d’r Beët. Ze winke noa d’r Hannes.
‘Has te ’t jehoeëd?’
‘Wat?’
Zoeë vingt ummer jroeës nuits aa. An de jezichter tse zieë, mós ’t jet sjrekliejes zieë. Heë sjtópt.
‘D’r dokter is doeëd.’
D’r Hannes kan zieng oere nit jeleuve. Wil ’t ziech nit bewós zieë.
‘Nae wa.’
Ze vertselle wie ’t jejange hat. Dat huet d’r Hannes koom. ’t Intsiegste wat e zeët is: ‘Sjreklieg.’
Heë jrust ze. Sjud ins mit d’r kop. Drieënt d’r fiets um. Vieët tseruk. Noa de rouw. Woa d’r bejin en d’r sjloes in inne oam woeëne. D’r dokter. Ziene dokter. Noa al die joare kank heë d’r Hannes va binne en boese. Dat kwiet weëde. Ze hole allebei van de landsjaf. Heë d’r jolver, d’r Hannes d’r fietser. Verbónge durch hoemoor. Leëvensvräud. Um tse dele. Doa-i vinge ze ziech. In de ieëwieje natoer. Ziene dokter um ziech jezónk bij tse veule. Nit kwiet.
‘Dank,’ fluustert d’r Hannes.
Heë vieët tseruk.