VAR

’t Is zoeë wied. Hu trukt d’r óptsog. Kót langs de noabersjaf van ’t Lieza en d’r Joeëhan. Heë zitst veëdieg an d’r dusj. Kwetsjbuulmoeziek klinkt. De lampekap sjteet óp d’r dusj. Sjtrak zetst d’r Joeëhan die óp d’r kop. Heë sjud ziech alvas inne klinge i.
’t Lieza ruft vanoes de kuche: ‘Joeëhan alwerm inne. Doe has jraad nog inne i-jesjód en noen al leëg.’
‘Lieza dem hauw iech umjesjtoeëse.’
‘Dat wils te miech wies maache.’
‘Nae, dat is woar.’
Mit de tswai heng moalt e inne veerkant in de loeët. ’t Lieza kunt oes de kuche.
‘Wat mós dat vuursjtelle?’
‘Dat is ’t tseeche vuur de VAR. Da kan iech losse zieë, dat iech reët han.’
’t Lieza kiekt ‘m mit jroeëse oge aa. Het sjud d’r kop.
‘Wen iech nit besser wós, zouw iech zage. Doe bis rief vuur ’t jekkes.’
’t Bertie en d’r Wiel kome jraad eri. De vuurduur sjteet óp.
‘Wat jekkes,’ vroagt d’r Wiel.
’t Lieza tseecht noa d’r Joeëhan.
‘Heë.’ 
‘Wat, doe Joeëhan?’
Deë niept a zie jleës-je en tseecht werm e veerkant in de loeët.
‘VAR,’ ruft e.
D’r Wiel laacht.
‘Dem broeche vier nit. Vier zunt zelver de woarheet. De sjpas van ’t leëve. D’r zin van d’r ónzin.’ 
Tsezame junt ze eroes. De janse noaberjsaf. Kwetsjbuul. Sjelleboom. Trom. Inne óptsóg in d’r óptsog. Óp d’r ek van hön noabersjaf. Tsezame danse, zinge, aese, drinke. En d’r Joeëhan? Dem ziene Var-veerkant weëd lanksaam rónk. De woarheet van de sjpas.