Brennissele

Vöal zon. Sjoele reën. Dat lieët in d’r jaad al jód wase. Óch ’t ónkroed. D’r Joeëhan sjoefelt tusje de blomme. Heë hat de kótte bóks aa. Oes de hek sjtikt ing brennissel. De bleer sjtriechele langs de bloeëse bee.
‘Lek miech in taesj.’
D’r Joeëhan vrieft ziech uvver de bee.
‘Don jet sjpui dróp,’ zeët zieng vrauw.
Ze plukt oes-jebluide roeëze oes d’r sjtroech.
‘Woarum dees te óch jing lang bóks aa. Doe wits, diech kan van al sjtaeche. In de tsiedónk hat me jewaarsjauwd vuur teke. Nit alling in de buzje. Óch in de jadens kome ze vuur.’
D’r Joeëhan kiekt tusje de sjtruuch durch noa zieng vrauw.
‘Vier kanne lang jenóg in lang bókse lofe. Bee mósse óch ins an de lóf.’
’Da móts te ’t mar veule. Loof doe mar mit bloeëse bee.’
‘Jeer. Doabij, bloeës is doch sjun.’
Zieng vrauw laacht ins. Bekiekt ziech de bee van d’r Joeëhan.
‘Doe bis e jood sjtuk.’
‘Danke vrauw. Doe óch. Dees te diech óch de kótte bóks aa?’
‘Zicher Joeëhan. D’r bikini.’
‘Da kries te va miech d’r ieëtsjte pries,’ zeët d’r Joeëhan. ‘Manslu hant doa oog vuur.’
Heë sjoefelt wieër. Noen e sjtuk flotter.
'Bikini,’ fluustert d’r Joeëhan.
Heë sjteet i brank. Wie sjun dat ’t brennissele jieët.