Vraos

‘t Vruust. Wasser weëd ies. Evver nog nit dik jenóg. De sjaatse blieve in de kas. Wie jeer d’r Hannes ‘t óch zouw wille. Wie vruier. De heng óppen ruk. Runker drieëne. Uvver d’r jroeëse weier.
Mit hootsere sjaatse óngerjebónge woar e aajevange. De reempjer jónge wal ins los. Da vas binge mit bloeëse vingere in de vraoskauw. Dat woar pienglieg. Die sjaatse ligke nog urjens óp d’r zölder. Ing erinneróng.
Vroeë woar e mit de koenssjaatse. Mit inne sjlussel vasdrieëne an de sjong. Die kroog heë van ‘t kriskinke. Döks hat e ziech ies jewunsjd. Dat loog noeëts ónger d’r krisboom. Jemindlieg moeët e doamit wade bis in d’r zommer. Loetsj-ies.
Um tse fietse is ‘t tse kaod. Doabij kan ‘t jlad zieë. Doch hu sjtiegt e waal óp d’r fiets. Nit tse vrug. Heë kiekt ins eróp. D’r vraos is nog in de loeët. Jenauw wie d’r Jan. Tsezame hant ze jans jet joare jevare. Noen in erinneróng.
D’r Jan. Hoeëjer wie d’r zölder. Doa sjtiegt e hu vuur óp d’r fiets. De heng an ‘t sjtuur. Misjien mörje óp d’r ruk.