Woadloos

D’r tillefoon jeet. Um haover elf. Jraad vuur ’t sjloffe joa. D’r Hannes likt óp tsiet dri. Dat is e jewend durch ’t fietse. Óch al weëd dat mörje nuuks. Sjtórm en reën hant ze jemeld. Ing sjtim an d’r tillefoon.
‘Has te ’t jehoeëd?’
Dat is ing jevierlieje vroag. Zicher rónk die tsiet van d’r daag. ’t Kan nit wade bis mör-je.
‘Wat?’
‘Van d’r jong van ’t Karin. D’r Ross.’
‘Wat is doa mit?’
Effe sjtil.
‘Heë hat absjied jenoame van ’t leëve.’
Werm sjtil.
‘Sjreklieg.’
Werm sjtil. Vroage, ‘wie, wat, woa, wiezoeë’ sjisse durch d’r kop. Antwoade koom je-hoeëd. Ing vroag bliet. ‘Has te ’t jehoeëd?’ Vuur ’t sjloffe joa. Woadloos de naat i joa. D’r wink wurpt ziech óp.
In d’r mörje sjpatseert d’r Hannes noa d’r busj. De beum sjudde. De lóf jries. Bleer oane jlans. D’r kraag van d’r jas ópjetrókke. Uvver de oere. Heng deep in de taesj. An duur sjtórm en reën.
‘Wie, wat, woa, wiezoeë?’
Vroage in antwoade. Alling antwoade.
‘Wie, wat, woa, wiezoeë.’
Reën i drupe. Alling drupe.
Wink i lóf. Alling lóf.
Lóf va verjoa. Herfssonate vuur inne miensj. Vuur ziech alling. Bleer plekke an de vus. D’r jank durch d’r busj.
Bloeës. Verdampd in d’r herfs.
D’r Hannes leuft uvver de sjtroas. Hoare naas-jerend. Woadloos antwoad.